Jak uprawiać koniczynę perską?

Koniczyna perska, nazywana także skręconą, to gatunek rośliny z rodziny motylkowatych (bobowatych). Pochodzi z Azji Środkowej, w Europie zaczęła być uprawiana po II wojnie światowej, a w Polsce w latach 60. ubiegłego wieku. Jak uprawiać koniczynę perską, aby uzyskać wysokie plony?

Wymagania koniczyny perskiej

Koniczyna perska ma duże wymagania cieplne i wodne. Rozpoczyna kiełkowanie w temperaturze 6°C i nie może się rozwijać bez dużych ilości wody. Najkorzystniejszą sytuacją jest połączenie obfitych opadów i wysokiej temperatury. Wówczas roślina ta rośnie bardzo szybko i możliwe jest uzyskanie od 4 do 5 pokosów. Koniczyna perska najlepiej radzi sobie na glebach żyznych i zasobnych w składniki pokarmowe, należących do kompleksu pszennego bardzo dobrego i dobrego oraz żytniego bardzo dobrego. Pod jej uprawę nadaje się również wilgotny kompleks zbożowo-pastewny mocny.

Uprawa koniczyny perskiej

Siew koniczyny perskiej należy przeprowadzić, gdy temperatura podłoża wynosi około 8°C. Optymalny termin przypada zwykle na drugą połowę kwietnia lub pierwszą połowę maja. Nasiona wysiewa się płytko, zwykle na głębokość 1-1,5 cm, w rzędach co 20-30 cm. Koniczyna perska najczęściej wsiewana jest w zboża jare, które pełnią funkcję rośliny ochronnej. Przed siewem należy zastosować nawożenie. Zalecane dawki na 1 ha to 80 kg N, 60-80 kg P₂O₅ oraz 80-100 kg K₂O.

Główne zabiegi pielęgnacyjne przy w uprawie koniczyny perskiej to odchwaszczanie pola w pierwszych tygodniach po wysiewie oraz nawadnianie w okresach suszy. Roślina ta nie jest szczególnie podatna na choroby. Z racji tego, że przeznacza się ją głównie na paszę, nie należy stosować chemicznych środków ochrony. Koniczynę perską trzeba często kosić, ponieważ w innym przypadku szybko wylega, a liście znajdujące się najbliżej podłoża zaczynają gnić. W dobrych latach można liczyć na plony w wysokości 70-90 t/ha.