Koniczyna perska jako wartościowa roślina pastewna

Koniczyna perska to niezwykle cenna roślina pastewna należąca do motylkowatych drobnonasiennych. Jest szczególnie polecana do użytkowania pastewnego w warunkach klimatycznych Polski, gdzie uprawiana jest jako roślina jednoroczna, jara. Charakteryzuje się licznymi zaletami, które czynią ją niezastąpioną w produkcji pasz.

Charakterystyka rośliny koniczyny perskiej

Rośliny koniczyny perskiej osiągają wysokość od 50 do 70 cm i wyróżniają się rozgałęzionym, stojącym pokrojem. Miękkie, puste wewnątrz łodygi są podatne na wyleganie, co może wpływać na wydajność zbiorów. Na łodygach wyrastają duże liście, które stanowią bogate źródło wysokobiałkowej paszy dla bydła, trzody chlewnej oraz drobiu.

Jakie zalety  wynikają z uprawy koniczyny perskiej?

Koniczyna perska wyróżnia się szybkim tempem wzrostu i odrastania, co umożliwia uzyskanie do 4 pokosów w jednym sezonie. Jej pasza ma bardzo dobrą wartość żywieniową – zawiera dużo białka i składników mineralnych, a niewiele suchej masy i surowego włókna. Jest to idealny wybór dla hodowców poszukujących wysokiej jakości paszy dla swoich zwierząt.

Jakie wymagania uprawowe posiada koniczyna perska?

Koniczyna perska najlepiej rośnie na glebach świeżych, lekkich, żyznych i wilgotnych. Ze względu na swoje śródziemnomorskie pochodzenie wymaga dużej ilości światła oraz odpowiednio wysokiej temperatury. Niestety, jej płytki system korzeniowy sprawia, że jest wrażliwa na suszę. Mimo tej wady roślina wyróżnia się intensywnym wzrostem i bujnością, co rekompensuje potencjalne trudności w okresach niskiej wilgotności.
Terminy siewu koniczyny perskiej.
Aby uzyskać najlepsze efekty uprawy, siew należy przeprowadzić od połowy kwietnia do połowy maja. Rośliny wysiewa się w rzędach co 10-20 cm, na głębokość nie większą niż 1,5 cm. Ważne jest unikanie zaskorupiania się gleby, co mogłoby utrudniać wschody.

Norma wysiewu

• Siew czysty: 15-20 kg/ha.
• W mieszankach: 15 kg koniczyny perskiej i 10 kg życicy westerwoldzkiej na hektar.