Nowość! koniczyna PASIEKA specjalnie dla pszczół

Nowość

Koniczyna łąkowa

PASIEKA

Koniczyna czerwona (Trifolium pratense L.) PASIEKA  diploidalna odmiana z rodziny bobowych, średnio-wczesna. Roślina o dobrej zimotrwałości i małej skłonności do wylegania.

Budowa morfologiczna

Posiada charakterystyczne liście złożone z trzech listków osadzonych na wspólnym ogonku. Zapylane przez owady (głównie trzmiele) obupłciowe, drobne kwiaty zebrane są w kuliste kwiatostany zwane główkami. W jednym kwiatostanie znajduje się do 100 kwiatów. Owocem jest strąk zwierający do kilku nasion. Odmiana wyróżnia się występowaniem roślin o wydłużonej główce i skróconej rurce kwiatowej, dzięki temu nektar jest łatwiej dostępny dla pszczół. Zawartość białka ogólnego w suchej masie wysoka, oraz zasobna w składniki mineralne (wapń, potas, fosfor, magnez), szczególnie cenna w połączeniu z paszami energetycznymi  dla krów mlecznych.

Przeznaczenie

Może być uprawiana zarówno jako pasza dla zwierząt oraz jako roślina miododajna, wzbogacająca pożytki pszczele w okolicy - chętnie odwiedzane przez pszczoły. W związku z łatwym dostępem pszczół do kwiatów  zalecana do uprawy na nasiona w rejonach gdzie ze względu na zaawansowaną chemizację rolnictwa wyginęły naturalne zapylacze koniczyny – trzmiele. Daje wysoki plon zielonej i suchej masy w rejonach o dostatecznej ilości opadów w okresie wegetacji.

Jak uprawiać? 

Stanowisko przeznaczone pod uprawę powinno być odchwaszczone, zwłaszcza z perzu, który silnie z nią konkuruje. Wysiew przeprowadza się zwykle z tak zwaną rośliną ochronną. W ciągu roku można zbierać 2 lub 3 pokosy zielonki. Dobre tempo odrastania wiosną i po pokosach.

W uprawie na paszę  przeznaczona do użytkowania kośnego w siewie czystym a także mieszanym z trawami.

Dlaczego odmiana Pasieka jest taka szczególna?

 owady zapylające mają ułatwione pobieranie nektaru

Od początku założono, że ma to być odmiana typowo miododajna. Pszczoły miodowe rasy krajowej nie mogą swobodnie korzystać z nektaru koniczyny łąkowej ze względu na długość jej rurki kwiatowej i najczęściej je omijają i nie doprowadzają do zapylenia kwiatu. Nawet niektóre gatunki trzmieli aby dostać się do nektaru zmuszone są do wygryzania otworów z boku rurki kwiatowej. Z tych otworów dopiero mogą skorzystać pszczoły. Problem jednak w tym, że pszczoły pobierające nektar z przez otwór z boku korony nie doprowadzają do zapylenia kwiatu. Okazało się, że szablonowa selekcja w kierunku skrócenia rurki korony prowadzi do spadku plonu zielonej masy. Dlatego podjęto intensywne prace mające na celu otrzymanie hodowlanych materiałów wyjściowych  o skróconej rurce korony dla łatwego zapylenia kwiatów przez pszczoły i dobrego zawiązywania nasion. Problem ten rozwiązano z powodzeniem w odmianie Pasieka.

Korzyści w agrotechnice

Poprawia żyzność gleby, zasobność w materię organiczną, duża ilość resztek pożniwnych wzbogaca glebę w azot, fosfor, potas. Dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi asymiluje azot atmosferyczny, nie wymaga więc nawożenia azotem. Przerywając monokultury przyczynia się do poprawienia zdrowotności i plonowania roślin następczych (bardzo dobry przedplon dla zbóż),jest rośliną istotnie liczącą się w przypadku programu zazielenienia.

Właściwości lecznicze

Jako roślina lecznicza koniczyna czerwona zawiera długą listę działających zbawiennie na organizm ludzki składników, należą do nich przede wszystkim: kwas salicylowy, ksantyna, aspargina, genisteina, witamina C i E, garbniki, karoten, estrogeny roślinne (fitoestrogeny), izoflawony (jest ich ponad 30), kobalt, miedź, wapń, potas, mangan, cynk, żelazo, krzem, siarka, białko, tłuszcze, fenylokwasy oraz saponiny. Ponadto koniczyna łąkowa wykazuje działanie tonizujące, przeciwskurczowe, antyoksydacyjne, przeciwzapalne, uspokajające, przeciwnowotworowe oraz lekkie działanie moczopędne.