Dlaczego esparceta siewna to dobra roślina pastewna?

Esparceta siewna, zwana również sparcetą siewną lub sparcetą wykolistną, to gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z południowo-wschodniej i środkowej Europy, ale jest uprawiana w wielu miejscach na świecie. Jest wszechstronną rośliną użytkową, jednak w Polsce uprawia się ją przede wszystkim jako roślinę pastewną. Jakie właściwości esparcety siewnej wpływają na ten stan rzeczy?

Wysokie właściwości odżywcze

Esparceta siewna dostarcza paszy bogatej w składniki pokarmowe. Zawiera dużo białka, wartościowych garbników, witamin i soli mineralnych, dzięki czemu jest pełnowartościową, wysokobiałkową paszą dla bydła. Podawana w postaci zielonki jest lekkostrawna i nie powoduje u przeżuwaczy kłopotów trawiennych ani wzdęć. W formie zielonki sprawdza się też jako pasza dla trzody chlewnej, a pod postacią siana jako pasza dla koni i młodych zwierząt. Nie bez powodu jej francuska nazwa, sainfoin, pochodzi od słów sain foin, co dosłownie oznacza „zdrowe siano”.

Odporność na niskie temperatury i niskie wymagania glebowe

Esparceta siewna dobrze radzi sobie w niekorzystnych warunkach pogodowych. Jest odporniejsza na niskie temperatury od popularniejszych od niej roślin pastewnych, takich jak lucerna i koniczyna. Znosi przymrozki do -5°C oraz suszę. Ma również niższe wymagania glebowe. Można ją z powodzeniem uprawiać na glebach suchych, płytkich, kamienistych i ubogich w składniki pokarmowe. Esparceta siewna potrzebuje jednak dużej zawartości wapnia w glebie oraz jej odpowiedniego odczynu pH – powinien być on wyższy niż 7,3. Nie należy jej także uprawiać na glebach zwięzłych i podmokłych.

Inne zalety esparcety

Esparceta siewna uprawiana jest nie tylko jako roślina pastewna, ale również jako roślina miododajna. Wydajność miodowa esparcety z 1 ha może wynosić około 100 kg. Doskonale nadaje się też na przedplony dla innych roślin uprawnych, które tolerują glebę o odczynie zasadowym. Esparceta siewna ma także właściwości przeciwerozyjne. Obsiewa się nią kamieniste zbocza łąk w niższych partiach gór oraz tereny przeznaczone do rekultywacji.